Waarom ik mijn kraamvisite wou slaan

“Er is er nog nooit eentje blijven zitten.”

Oh nee? Die van mij wel hoor.

Maar gelukkig woon ik in Nederland en is James eruit gehaald met een spoedkeizersnede.

Eind goed, al goed. Toch?

Ik ben zó blij dat James er is

Maar kunnen we het even hebben over al die cliché-opmerkingen die je als kersverse moeder naar je hoofd krijgt geslingerd?

Het begin van mijn leven als moeder was verschrikkelijk. Ik lag in mijn operatiehemd vastgebonden op de operatietafel en hoorde James huilen. Ik kon hem niet aanraken of vasthouden. Ik had moeite met ademen en ik voelde de artsen door de ruggeprik heen aan m’n buik sjorren. De mooiste dag van m’n leven.

De weken daarna waren pittig. Ik bleek geen natuurtalent in borstvoeding. Mijn leven bestond uit tepelkloven, spruw en kolven. Ik had ernstige bloedarmoede en ik sliep wekenlang maximaal anderhalf uur achter elkaar. Ik dacht: “Was moeder worden wel zo’n goed idee?”

Mijn kraamvisite zag het probleem niet: “Je hebt er toch iets moois voor terug gekregen?” Dus ik googlede op: verdrietig na een keizersnede.

Niks te vinden.

Als niemand mijn gedachten herkent, dan zal het wel waar zijn, dacht ik. En ben ik echt de énige idioot die niet kan bevallen, en die ook nog ongeschikt is als moeder.

“Meid, geniet ervan, het is voorbij vóór je het weet.”

Genieten? Hoe dan? In die eerste weken dacht ik dat het nóóit meer licht werd. Zelfs 2 jaar later durf ik nog niet aan een tweede kind te beginnen, omdat ik dat gevoel nooit meer wil meemaken.

“Wat heb je toch een mooi kind op de wereld gezet.”

Nee, ik heb het niet gedaan. Na 36 uur natuurlijk bevallen kreeg James het benauwd. Hij moest er uit. Nu.

En met 4 centimeter ontsluiting ging dat vaginaal niet lukken. En dus hebben de artsen m’n buik opengesneden en James op de wereld gezet.

Dat voelt als falen. Ik heb 9 maanden lang de affirmatie Mijn lijf weet hoe het moet baren herhaald. Nou, dat wist mijn lijf dus niet. Het liet het afweten op het moment dat het het allerbelangrijkst was.

Sukkel.

“In Afrika bevallen ze gewoon achter een bóóm.”

En mij is het zelfs in een ziekenhuis niet gelukt.

For your information: In Afrika sterven dagelijks 440 vrouwen achter die boom, tijdens de bevalling of in hun kraambed.

Ehm… Wat moet ik dan zeggen op kraambezoek?

Je hoeft helemaal niks te zeggen.
Je moet luisteren.

Want een bevalling is voor iedereen anders.

Mij hielpen al die goedbedoelde dooddoeners niet. Ik dacht dat er wat mis was met mij. Dat ik de enige was die zich zo voelde.

Hou je mond en luister

Dat is het grootste cadeau dat je een vrouw na een bevalling kunt geven. En helemáál als die bevalling traumatisch was. De moeder wil niet horen je buurvrouw er nog veel langer over deed. Het gaat om haar verhaal.

Als ze praat, kan ze haar verhaal verwerken. En nee, dat maakt een moeilijke bevalling nog geen positieve ervaring. Maar het geeft haar wél het gevoel dat ze niet alleen is.

—

#genoeggezwegen

Stichting GeboorteBeweging verzamelt verhalen van vrouwen met negatieve of traumatische ervaringen in de geboortezorg om het taboe te doorbreken. Want we hebben #genoeggezwegen. Hier lees je meer.

—

Ik durfde dit blog eerder niet te publiceren. Ik schaam me ervoor dat ik me zo rot voelde.

Bovenstaande tekst staat ook ver af van hoe ik me nu voel. Het gaat goed. Ik ben een gelukkige moeder en trots op mezelf. Dat komt mede door Diana Koster. Zij doorbrak het taboe en daardoor is er eindelijk aandacht voor alle vrouwen die negatief terugkijken op hun bevalling en kraamtijd. Dat zijn er in Nederland en Vlaanderen jaarlijks 30.000 tot 45.000. Ik ben dus niet alleen.

Maandag 25 april 2016 overleed Diana Koster plotseling aan een hersenbloeding. Ze laat haar man en twee kinderen achter. Zij moeten Diana nu missen, terwijl ze eigenlijk onmisbaar is. Daarnaast zijn er alle vrouwen die ze heeft geholpen. Nu Diana er niet meer is, moeten wij haar verhaal blijven vertellen: Perfecte bevallingen bestaan niet.

Dankjewel Diana.