“Er is er nog nooit eentje blijven zitten.”
Oh nee? Die van mij wel hoor.
Maar gelukkig woon ik in Nederland en is James eruit gehaald met een spoedkeizersnede.
Eind goed, al goed. Toch?
Ik ben zó blij dat James er is
Maar kunnen we het even hebben over al die cliché-opmerkingen die je als kersverse moeder naar je hoofd krijgt geslingerd?
Het begin van mijn leven als moeder was verschrikkelijk. Ik lag in mijn operatiehemd vastgebonden op de operatietafel en hoorde James huilen. Ik kon hem niet aanraken of vasthouden. Ik had moeite met ademen en ik voelde de artsen door de ruggeprik heen aan m’n buik sjorren. De mooiste dag van m’n leven.
De weken daarna waren pittig. Ik bleek geen natuurtalent in borstvoeding. Mijn leven bestond uit tepelkloven, spruw en kolven. Ik had ernstige bloedarmoede en ik sliep wekenlang maximaal anderhalf uur achter elkaar. Ik dacht: “Was moeder worden wel zo’n goed idee?”
Mijn kraamvisite zag het probleem niet: “Je hebt er toch iets moois voor terug gekregen?” Dus ik googlede op: verdrietig na een keizersnede.
Niks te vinden.
Als niemand mijn gedachten herkent, dan zal het wel waar zijn, dacht ik. En ben ik echt de énige idioot die niet kan bevallen, en die ook nog ongeschikt is als moeder.
“Meid, geniet ervan, het is voorbij vóór je het weet.”
Genieten? Hoe dan? In die eerste weken dacht ik dat het nóóit meer licht werd. Zelfs 2 jaar later durf ik nog niet aan een tweede kind te beginnen, omdat ik dat gevoel nooit meer wil meemaken.
“Wat heb je toch een mooi kind op de wereld gezet.”
Nee, ik heb het niet gedaan. Na 36 uur natuurlijk bevallen kreeg James het benauwd. Hij moest er uit. Nu.
En met 4 centimeter ontsluiting ging dat vaginaal niet lukken. En dus hebben de artsen m’n buik opengesneden en James op de wereld gezet.
Dat voelt als falen. Ik heb 9 maanden lang de affirmatie Mijn lijf weet hoe het moet baren herhaald. Nou, dat wist mijn lijf dus niet. Het liet het afweten op het moment dat het het allerbelangrijkst was.
Sukkel.
“In Afrika bevallen ze gewoon achter een bóóm.”
En mij is het zelfs in een ziekenhuis niet gelukt.
For your information: In Afrika sterven dagelijks 440 vrouwen achter die boom, tijdens de bevalling of in hun kraambed.
Ehm… Wat moet ik dan zeggen op kraambezoek?
Je hoeft helemaal niks te zeggen.
Je moet luisteren.
Want een bevalling is voor iedereen anders.
Mij hielpen al die goedbedoelde dooddoeners niet. Ik dacht dat er wat mis was met mij. Dat ik de enige was die zich zo voelde.
Hou je mond en luister
Dat is het grootste cadeau dat je een vrouw na een bevalling kunt geven. En helemáál als die bevalling traumatisch was. De moeder wil niet horen je buurvrouw er nog veel langer over deed. Het gaat om haar verhaal.
Als ze praat, kan ze haar verhaal verwerken. En nee, dat maakt een moeilijke bevalling nog geen positieve ervaring. Maar het geeft haar wél het gevoel dat ze niet alleen is.
—
#genoeggezwegen
Stichting GeboorteBeweging verzamelt verhalen van vrouwen met negatieve of traumatische ervaringen in de geboortezorg om het taboe te doorbreken. Want we hebben #genoeggezwegen. Hier lees je meer.
—
Ik durfde dit blog eerder niet te publiceren. Ik schaam me ervoor dat ik me zo rot voelde.
Bovenstaande tekst staat ook ver af van hoe ik me nu voel. Het gaat goed. Ik ben een gelukkige moeder en trots op mezelf. Dat komt mede door Diana Koster. Zij doorbrak het taboe en daardoor is er eindelijk aandacht voor alle vrouwen die negatief terugkijken op hun bevalling en kraamtijd. Dat zijn er in Nederland en Vlaanderen jaarlijks 30.000 tot 45.000. Ik ben dus niet alleen.
Maandag 25 april 2016 overleed Diana Koster plotseling aan een hersenbloeding. Ze laat haar man en twee kinderen achter. Zij moeten Diana nu missen, terwijl ze eigenlijk onmisbaar is. Daarnaast zijn er alle vrouwen die ze heeft geholpen. Nu Diana er niet meer is, moeten wij haar verhaal blijven vertellen: Perfecte bevallingen bestaan niet.
Dankjewel Diana.
60 comments
Wow, wat heb je dat mooi beschreven. Respect!
xx
Dankjewel Lisette x
Uit het hart geschreven. Mooi en moedig.
Dankjewel Maartje!
Vind het een heel goed en open stuk. Ik ben wel vaginaal bevallen en had na de eerste een heel lange tijd nodig om te wennen, te herstellen en te leren genieten. Na 4,5 jaar was ik pas ‘toe’ aan een broertje/zusje. Nu geniet ik zoveel meer. Tuurlijk, bevallen was weer heftig, maar het is daarna voor mij heel anders…. Zo fijn!
xxx
Dankjewel voor het delen Danielle. En wat fijn dat het deze keer zo anders voelt, veel geluk voor jullie!
Wat rot voor je dat je dat moest meemaken. Dikke knuffel.
Dankjewel Saar voor de warme woorden x
Mooi geschreven, is voor mij heel herkenbaar. Mijn bevalling en gevoel daarna waren zo goed als hetzelfde. Ik dacht ook, ik klaar die klus wel even als gezonde vrouw. Nu ben ik niet meer zo naïef en vind ik deze tweede zwangerschap extra spannend.
Wat een rotgevoel he Manon. Maar we hebben zo hard gewerkt, jammer dat we daar niet trots op kunnen zijn. Kijk eens naar de boeken van Diana Koster, misschien geeft het je steun. Liefs
Zo heftig als jouw bevalling waren de mijne niet, maar ook ik had veel behoefte aan het delen van mijn verhaal in de kraamweken. Een bevalling is hoe dan ook heftig! Ook als je bevalling wel vlot verloopt. En je kind uit je lijf wordt gerukt omdat de navelstreng om haar nek zit en ze klem zit met een schoudertje. Apgar 5. Een bevalling van 2 uur, maar toch heftig. Misschien nog wel heftiger dan mijn eerste bevalling. Je bent niet alleen, veel moeders hebben dit gevoel. Knuffel!
Dankjewel voor je verhaal Marguerita. Dat denk ik ook, iedere bevalling heeft een verhaal. Ik hoop dat je jouw verhaal hebt kunnen delen of misschien nu alsnog. Liefs
Laura, wat een kracht en moed toon jij om jouw ervaring zo met de wereld te delen. We kennen elkaar niet, maar delen een ervaring. En dat verbindt. Zelfs na 31 jaar na dato emotioneert mij jouw verhaal. De adviezen en dooddoeners van omstanders; de emoties en twijfels van je zelf.. Ik zie, hoor en voel het allemaal opnieuw. Laat me dit zeggen: ik heb veel tijd nodig gehad om ervaring en emotie een plaats te geven.. om te verwerken. Maar de mens die toen geboren werd is een prachtige, zelfstandige vrouw geworden waar ik super-trots op ben. En daar ben ik mij door de jaren heen op gaan focussen..: het gaat niet om mij, maar om wat ik ‘voortbreng’.. Time heals.. misschien niet alle wonden, maar deze pleister plak ik graag op een wond als de jouwe.. in liefde.
Wow Popkje, 31 jaar… Ik kan me voorstellen dat het toen nog veel meer in de taboesfeer hing. En wat fijn dat je dochter zo mooi is opgegroeid, ook daar was jij onmisbaar in en dat mag je niet vergeten. Bedankt voor de pleister x
Bedankt voor je verhaal Laura. Ik had een erg heftige bevalling en heb me ongelooflijk naar en eenzaam gevoeld, met name in het eerste jaar. Kan nog huilen als ik daar aan terug denk.
Kraamvisite vond ik verschrikkelijk, hoe goed bedoeld deze ook was. Kon mijn grenzen daarin niet goed aangeven.
Het hangt nog heel erg in de taboesfeer heb ik gemerkt. Ik ga zeker het boek van Diana Koster lezen.
Ik hoop dat het boek van Diana je steun geeft, je leest dan in ieder geval dat je niet de enige bent. En je begrijpt beter waarom je zo verdrietig was, dat hielp voor mij heel veel. Veel sterkte x
Heel mooi geschreven!
En inderdaad als ik niet met 42 weken en een dag ingeleid was denk ik dat mijn dochter er nu nog in had gezeten 😉
Ze hadden het goed bij ons Petra 😉
Oh ik herken zoveel in je verhaal 🙁 Dat je het voelde als falen omdat het je zelf niet lukte. Bij mij bleef het steken op 6 cm maar ook na zo’n lange tijd alsnog spoedkeizersnede. Nog steeds speelt dat gevoel op.. Al zou ik het wel weer aandurven een tweede kindje. Dat wel. En dat met mijn postnatale depressie zelfs. Maar het gevoel is gewoon te groot voor een tweede kindje.. en misschien ook omdat het mn tweede kans is.
ja, het is inderdaad ook een tweede kans Nicole. Mooi om het zo te zien. Al wil ik geen hoge verwachtingen koesteren, teleurstelling is niet fijn. En inmiddels weet ik ook dat ik het niet ‘verkeerd’ heb gedaan de eerste keer. Iedere vrouw die bevalt doet haar uiterste best, maar soms gaat het gewoon niet. Inmiddels zie ik ook dat de bevalling het begin is van ons leven met James en daar ben ik heel dankbaar voor.
Prachtig geschreven!
Dankjewel Yneke!
Denk je dat je de oermoeder in jezelf helemaal hebt voorbereid en klaar bent voor de meest bijzondere ervaring in je leven, blijkt dat je lichaam dit dus helemaal niet van plan was.
Jouw verhaal lijkt exact op de bevalling van mijn eerste zoontje. De 36 uur, de 4,5 cm ontsluiting, de onpleziere spoedkeizersnede, het gestresste ziekenhuispersoneel, de bloedarmoede, de blaren op mijn tepels.. Het was nogal een tegenvaller.
Ongelooflijk dat er dan veel mensen zijn die bij het eerste kraambezoek, terwijl je nog stijf staat van de morfine en vemoeidheid, weinig interesse hebben in jouw ervaring. Want: “zolang het kind maar gezond is”, “ben maar blij dat hij er niet zo uit is gekomen, want ik ken iemand die haar bekken heeft gebroken” en “mijn bevalling was veel erger, want ik moest ingeknipt worden”. Ja echt, ik moest vooral niet zeuren, want ik had toch een gezonde zoon van 9,5 pond.
Gelukkig waren daar ook de ondersteunende vriendinnen en mijn moeder die mij het verhaal wel 100x liet vertellen. En dat helpt.
2 jaar later werd onze 2e zoon geboren. Ook dit werd uiteindelijk een keizersnede, naar wel een “gentle keizersnede”. Dit was zo’n andere ervaring en voelde veel natuurlijker omdat hij nu wel gelijk bij me mocht blijven.
Ik weet nu dat ik nooit een natuurlijk bevalling meer zal meemaken. Dat is jammer, maar misschien ook niet, ik zal het nooit weten.
Boven alles staat natuurlijk dat ik ontzettend blij ben met mijn 2 jongens. Ik kan zelf uiteindelijk ook echt relativeren dat ik zo’n geluk heb dat dat mij gegund is. En dat de manier waarop ze dan geboren worden eigenlijk maar een detail is. Alleen is dat iets wat je vanzelf wel weer gaat beseffen en is dat dus niet iets wat je tegen een kraamvrouw moet zeggen.
Oh wat herkenbaar Anneloes… Fijn dat de gentle sectio een betere ervaring is. Lastig he. Ik denk dat vrouwen die natuurlijk bevallen dat niet kunnen begrijpen, dat we het echt jammer vinden dat we dat niet hebben mogen meemaken.
Een prachtig stuk, Laura.
Dankjewel Kitty, met veel dank aan jou!
Dank je wel voor het delen van je eerlijke en open verhaal. En helaas ook herkenbaar voor mij.
Bedankt Ruth en wat verdrietig dat je dit ook hebt gevoeld.
Herkenbaar!!!
http://meervanmir.eu/kraamtranen-verdriet-hormonen-kraamtijd/
Dankjewel voor het delen Miriam. Wat heb je dat mooi beschreven. En wat rot dat ook jij je zo onzeker hebt gevoeld!
Ook hier herkenbaar. Ik heb 4 kinderen, en 4 niet zo makkelijke bevallingen gehad (understatement hoor, maar anders zit ik morgenvroeg nóg te tikken).
De 2e eindigde in een spoedkeizersnede omdat de baby met zijn hoofdje verkeerd lag. Wat ik al weken vantevoren aangaf maar waar niet goed naar geluisterd is (ook vóór een bevalling zou dat meer moeten gebeuren…), waardoor ik dus geen ruggeprik had gekregen ondanks veelvuldig zeggen dat ik de pijn niet meer trok. En toen was het opeens spoed omdat de hartslag van mijn zoon weg begon te vallen bij elke nieuwe wee, en moest ik onder volledige narcose.
Ik heb nog heel lang last gehad van het feit dat ik de uiteindelijke bevalling dus niet had meegemaakt, en, net als jij, dat ik het niet zélf had gedaan, dat ik had gefaald.
Tot er iemand, en ik weet stom genoeg niet meer wie, tegen me zei: Niet zelf gedaan? Het grootste deel van de bevalling wel, alleen het laatste stukje niet. En toen had je er een pittige operatie voor over om je kind gezond en wel ter wereld te laten komen, dat is helemaal niet falen, dat is een heldendaad.
Zó had ik het tot dan toe niet bekeken. En stiekem doe ik dat nog steeds niet helemaal, maar die opmerking heeft wel heel erg geholpen om dat faalgevoel los te kunnen laten.
En het 2e dat hielp was een nichtje dat met een boek over keizersnedes aankwam, waarin ook dit aspect aan de orde kwam. Ik zou het moeten opzoeken voor de titel en auteur, het is niet het boek dat hier genoemd wordt.
Wat verdrietig Tink, dankjewel voor het delen van jouw verhaal. Bijzonder he, dat je door zo’n opmerking je ervaring toch in een ander perspectief gaat zien. Bij zei m’n coach: “Wat nou, je best niet gedaan? Ik heb nog nooit een vrouw gezien die NIET haar best deed tijdens haar bevalling. En jij deed zelfs 36 uur je uiterste best.”
Ik ben heel benieuwd naar jouw boek, mocht je de titel nog ergens tegenkomen.
Heel herkenbaar; verloskundige vertelde mij dat het vreemd is dat er nog geen specialisten zijn op dit gebied.(PTSS achtige klachten na bevalling). Ik kon het zelf al snel traumatisch noemen, waardoor ik ook snel goede hulp heb gekregen. Maanden na de bevalling nog een nabespreking met de verloskundige, met excuses van haar en tips voor een volgende keer. En drie sessies bij een therapeut want ik durfde ook niet meer…. Ik denk dat veel vrouwen bij goede psychische nazorg wel gebaad zijn! Gelukkig komt er in de zorg juist meer aandacht voor deze kant van de zaak, net zoals het signaleren van depressies bij jonge moeders. Nu dit aspect nog!
Die taboe rond PTSS-klachten na een bevalling heeft Diana Koster doorbroken. Maar er is nog veel werk te doen. Er zijn idd nog weinig specialisten. Wat goed dat je zelf doorhad wat er mis was en fijn dat je geholpen bent. Maar oh wat verdrietig dat ook jij dat moest meemaken! Knuffel!
Herkenbaar! Staande ovatie voor je brute eerlijkheid! Ik kon zo de depressie in na de tweede. De dooddoener: je wist toch wat je te wachten stond?, deed mij meer kwaad dan goed. Mooi geschreven. Zou graag ns contact hebben, want wil al jaren iets in t theater hierover doen. Het is tijd dat de taboe rondom de verdrinkende nieuwe moeder doorbroken wordt. Liefs, Saron
Dankjewel Saron. En wat een rotopmerking zeg. Wat kan dat kwetsend zijn he, terwijl je juist zo hard je best aan het doen bent. Ik ben benieuwd wat je zou willen doen, je mag me altijd mailen op info@lauraenjames.com. Jij ook dank voor het delen van je verhaal!
Ik had gelukkig een lieve gynaecoloog die, voordat hij ging ingrijpen omdat de hartslag van mijn dochtertje ineens kelderde, zei: “Zie het maar als het beklimmen van een berg. Jij hebt zelf al driekwart gedaan en ik ga je het laatste stukje helpen.” Door die woorden heb ik altijd het gevoel gehouden dat ik er zelf ook heel hard voor heb gewerkt.
Wat een mooie metafoor Christine! Ik denk dat het zeker helpt als je het idee hebt dat de gynaecoloog met je meevoelt. Je hebt ook keihard gewerkt!
He, wat fijn om te lezen. En dat boek is denk ik ook een goede tip. 13 jaar geleden voor het laatst bevallen en het beviel voor geen meter. Ik zeg ook altijd dat ik er niks van kon, bevallen. Krijg ik door op mijn kop van therapeuten, maar het voelt nog wel steeds zo. Ik was wel heel goed in het laten groeien in mijn buik. Ik was trots op mijn lichaam. Ik was trots dat ik na veel pijn en blaren toch heel lang borstvoeding mocht geven. Maar ik heb het bij twee keer gelaten. De kansen zijn nu verkeken maar ik heb nog altijd buiknijd. Maar ook twee prachtige kanjers van 17 en 13. Zelf gemaakt 🙂
Oh wat verdrietig Carin. Dat ‘ik kan er niks van’ herken ik zo. Stom he. Ik hoop dat het boek je ook troost geeft. En in ieder geval herkenning. Je bent echt niet de enige, zoals je ziet.
Ook ik een spoedkeizersnede gehad na bijna 10 uur weeën storm en een sterrenkijkertje dat net het geboortekanaal niet in wilde..Gelukkig kwam de vk de volgende dag in het zhuis naar me toe die me vertelde dat ik alles had gedaan wat ik had kunnen doen en dat ik niet gefaald had.. ik had het zo nodig om daarin bevestigt te worden dat ik dat stukje gelukkig heb los kunnen laten..kan soms bos worden dat mensen de impact van een keizersnede echt missen.. verdrietig dat jij er zo’n last van hebt gehad, maar fijn dat het nu ook weer beter gaat!
Wat verdrietig Judith, maar fijn dat je verloskundige het zo goed begreep. Zo’n keizersnede heeft voor veel vrouwen inderdaad veel impact, goed dat daar steeds meer aandacht voor is. Dank voor je reactie, fijn.
Wat een goed stuk zeg! Ik heb zelf na een ontsluiting tot 10 centimeter evengoed nog een spoedkeizersnede gehad. Inderdaad, baby had het benauwd. Hartslag daalde niet alleen op maar ook na een wee. Paniek en direct eruit. Delen van je verhaal zijn heel herkenbaar. Overigens heb ik zelfs bewust niet voor kraamvisite gekozen. Niemand mocht komen, behalve echt directe en intieme familie. En heel veel mensen vonden dat maar raar. Can be, maar het is mijn leven, toch?
Oef, wat spannend he. En wat goed dat je dat zo gedaan hebt. Gewoon rustig wennen aan je baby. Ik vond dat best lastig af te bakenen door vermoeidheid en hormonen. Terwijl je het gewoon moet doen zoals jij het fijn vindt. Goed gedaan!
Jeetje Laura, wat verdrietig! Ik herken het donkere gevoel en het verdriet dat je voelt, terwijl iedereen maar roept dat je moet genieten. Ik snapte er ook niks van hoe dat dan moest. Fijn om te lezen dat het nu goed met je gaat! En goed dat je jouw verhaal deelt, zodat ook andere vrouwen weten dat ze zeker niet de enige zijn ❤
Ach wat een lief bericht Bregje, dankjewel. Ik hoop dat jij je inmiddels ook beter voelt.
Lieve Laura,
Ik heb nooit geweten dat de geboorte van James zo traumatisch was voor je. En zo herkenbaar. De geboorte van Sepp was al net zo’n drama (spoedkeizersnede, Sepp op IC, en ik verbouwereerd en verdrietig). Ik kreeg gelukkig wél veel begrip van familie en vrienden en, en dat was heel fijn, van de gynaecoloog die me had geopereerd en Sepp uit mijn baarmoeder haalde. Hij troostte me toen ik een paar dagen na het gebeuren boos en verdrietig was. Boos op m’n lijf dat niet gedaan had wat het biologisch gezien had moeten doen. Verdrietig omdat de roze wolk een flinke donderwolk bleek te zijn. Ik ben hem, hij heet Dr. Hummel – what’s in a name! -, eeuwig dankbaar. Hij haalde de angel uit m’n verdriet door me ervan te overtuigen dat de natuur soms (vaak!) niet meewerkt en dat ik gewoon verdrietig mocht zijn, maar ook trots!
Toch kan ik nog steeds huilen om toen. En dat is oké. Ik zwelg er niet in, maar het verdriet is er nog steeds en komt soms naar boven.
Om mij heen zie en hoor ik veel donderwolkverhalen trouwens. Het moederschap is een reis die niet altijd even voorspoedig verloopt. Laten we daar gewoon open over zijn, stoppen met sprookjes te vertellen en elkaar steunen als dat nodig is. In woord én gebaar. X Flory
Lieve Flory, bedankt voor je bericht en wat verdrietig dat je mijn verhaal herkent. Ik wist ook niet dat jij een soortgelijk verhaal hebt meegemaakt. Wat fijn dat jouw gynaecoloog dat zo benoemde. Het helpt gewoon als je weet dat je niet de enige bent. Uit de boeken van Diana heb ik geleerd dat het ok is als je er soms nog verdrietig om bent. Het is ok als je het jammer vindt dat je die roze wolk gemist hebt. Daar baal ik ook nog steeds van. Ik ben nu aan het leren om dat alleen mezelf niet aan te rekenen. Ik heb gedaan wat ik kon.
En helemaal eens. Laten we eerlijk zijn tegen elkaar. Over de pieken, maar ook de dalen. Wordt het allemaal een stuk draaglijker van! x
Wauw. Ik wou dat iedereen je tip ter harte nam.. En dat we stoppen met vergelijken. Iedereen mag zijn verhaal vertellen, het is allemaal erg. Bevallen is eenzaam. Ik vind het altijd wel fijn om te horen als iemand een ‘fijne’ bevalling heeft gehad, gun ik ze enorm en dan denk ik: oh, het kan dus wel 😉
Krijg gelijk kriebels voor een nieuwe blog.
En on another note: fijne vakantie <3
Dank voor je reactie IJlien, heel mooi. Bevallen is inderdaad eenzaam, dus wat zou het fijn zijn als we niet oordelen en elkaar laten vertellen. Ik geniet ook van mooie bevallingsverhalen. En dank, het is heerlijk hier op vakantie!
Hoi Laura, na aanleiding van onze reacties op Me-to-We, je blog gelezen. Precies geschreven zoals het is, luister naar een vrouw die net is bevallen. En Diana’s boek, zal hopenlijk voor nog zo veel vrouwen steun en verwerking bieden. Ik heb zelf een nare eerste bevalling gehad en na 2 jaar brak het zweet me nog uit als ik er aan terug dacht. Nu bevallen van een 2e kindje, maar voordat ik dat had gedaan heb ik eerst met een Doula mijn bevallingstrauma gelukkig goed kunnen verwerken. De 2 de bevalling was min of meer een kopie van de eerste, maar door de steun van mijn man en een Doula heb ik er een goed gevoel aan over gehouden
Dankjewel voor je bericht Joanne. Ja, dat denk en hoop ik ook. Het boek van Diana is heel waardevol. En mooi dat je doula en je man je zo tot steun zijn geweest, ook al was het een heftige bevalling.
Wowie wat herken ik veel in je geschreven stuk! En wat had ik dit graag een jaar terug gelezen. Man man wat voelde ik me rot dat ik geen happy gevoel had bij de situatie. En wat vonden mensen het toch belangrijk dat ze er uiteindelijk toch was gekomen zonder gekkigheid. Wat ze ff vergeten is dat ik m’n kind het eerste 1,5 ujr van haar leven niet heb vastgehouden en welkom heb kunnen heten. En wat baal ik daar nog steeds van! En ja ik denk dat dat ook altijd een baal iets zal blijven!
Oow en de meeste dooddoener van het verhaal. Ach is wel makkelijk zo’n keizersnede! Ja hoor jan worst heel makkelijk vooral als je geen idee heb dat het gaat gebeuren en binnen 1,5 uur een katheter hebt een ruggenprik en een baby die je niet mag zien omdat ze in de couveuse moet! Maar he ze is gezond. Aaargh irritatie all over again.
Tweede baby nog ff niet voor hier. Ben te bang dat ik die bevalling teveel ga vergelijken met de eerste en dat trek ik nog even niet!!
Alles op z’n tijd!
Nogmaals bedankt!!!
Wat verdrietig Suzanne en jammer dat ook jij niemand vond die naar je luisterde. Gaat het nu beter? Als je er nu soms nog verdrietig over bent, of als je aan de bevalling denkt en paniekgevoelens krijgt, aarzel dan niet om iemand te zoeken om mee te praten. Ik heb dat pas na 2 jaar gedaan en echt, ik wou dat ik het veel eerder had gedaan. Het boek ‘Perfecte bevallingen bestaan niet’ is ook heel fijn om te lezen. Veel succes!
Laura, ik zag ‘m weer voorbij komen. Dit blijft zo een puur en eerlijk verhaal. Al die cliché’s, dooddoeners en goed bedoelde opmerkingen ten spijt, niemand voelt wat jij voelt en hoeveel impact die emoties hebben. Nog altijd!
Dankjewel Wilma!
Mooi omschreven Laura. Wat ontzettend naar om te horen dat je je zo rot hebt gevoeld! Mijn bevalling ging voorspoedig (afgezien van het moment dat mijn hartslag ineens erg daalde en de alarmbellen afgingen en er opeens 6 man op mijn bed stonden om me een adrenalineshot te geven). Bij mij was de zwangerschap echter een drama (de roze wolk heb ik even gemist): 9 maanden ernstig misselijk en overgeven waardoor ik zo verzwakt was dat ik niet kon lopen etc. en dus alleen maar kon liggen (wachten tot de 9 maanden voorbij waren – elke dag was er weer een die nooit meer terug kwam..). Na de bevalling was ik nog te zwak om borstvoeding te geven (ik moest zelf aan de bijvoeding) maar gelukkig is er niets mis met poedermelk. Al die mensen die lid zijn van de borstvoedingsmaffia en iets zeiden in de trant van ‘borstvoeding is toch het beste voor je kindje’ kon ik ook wel in elkaar meppen..
Dankjewel voor je reactie Danielle en wat verdrietig. Het is voor jezelf al zwaar genoeg, het is voor mij ook een raadsel waarom moeders elkaar zonodig nog een trauma moeten aanpraten 🙁 En wat heftig je zwangerschap! Mocht je er nu soms nog verdrietig om zijn: aarzel niet om alsnog met iemand te praten of de boeken van Diana Koster te lezen. Ik heb ‘spijt’ dat ik het niet eerder heb gedaan. x
Lieve Laura,
Wat prachtig beschreven. Heb een totaal ander verhaal, maar herken het gevoel.
Dankjewel voor het delen. Ik weet zeker dat het mij 6 jaar geleden geholpen gehad, dus ik weet ook zeker dat het nu mama’s helpt!
Dankjewel Vera, bedankt voor je bericht! Ik hoop inderdaad dat het andere mama’s mag troosten, al is het maar omdat ze weten dat ze niet de enige zijn!